Εδώ και καιρό, ίσως από τις πρώτες μέρες της επιδημίας, οποιοσδήποτε έστω και λίγο αξιόπιστος λογαριασμός στα σόσιαλ έπεφτε από μαζικές αναφορές. Οι λίγοι φίλοι που μου έμειναν έχουν παράξενα ονόματα: Μήτρος Ντόβας, Κύρος Καπάνταης, Lady Bag. Bag, όχι Bug, Panais Nin, Tura S. Μόνο με αυτά τα ονόματα τους σκέφτομαι πια. Πιστεύω ότι αν ποτέ επιστρέψει κάποια κανονικότητα θα μείνουν με αυτά. Ευτυχώς, δεν θα επιστρέψει. Εγώ είμαι ο Bert Carradine, Το Bert από το Bertolt. Όχι ότι ξέρω πολλά από ποίηση, δεν ξέρω. Και οι ποιητές που γνώρισα, που γνώρισα πραγματικά, όχι αυτοί που διάβασα, δεν μου άρεσαν. Έλεος ρε φίλε, έχουμε 2020, μπορείς καλύτερα από αυτό. Τέλος πάντων, υπάρχει ένα ποίημα που μου αρέσει, το ξέρω από πάντα, θυμάμαι πάντα να έχω εφημερίδες, καπνό και ρακή -ή κονιάκ σύμφωνα με άλλη μετάφραση, μου αρέσουν όλα σε αυτό. Μου αρέσουν τα Μαύρα Δάση, μου αρέσουν οι πολιτείες της ασφάλτου, μου αρέσει η πρώιμη εποχή, το θυμάμαι το ποίημα από τότε που δεν ήξερα τι σημαίνει πρώιμη.

Μου άρεσε να αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη και σίγουρα κοιμάμαι ανήσυχος. Μου άρεσε να φέρνω κάποια κοπέλα στο διαμέρισμα μου και να της λέω να μην ποντάρει σε εμένα. Μου αρέσει ο BB. Το θυμήθηκα επειδή οι προμήθειες σε αυτά τα άχραντα μυστήρια λιγοστεύουν. Και πάλι καλά που κράτησαν μέχρι τώρα. Όπως ήταν η σοφή πρόγνωση ενός φίλου, κωλόχαρτα και μακαρόνια μας έδιναν με το δελτίο. Είχα φροντίσει να στοκάρω καφέ, τσιγάρα και αλκοόλ αλλά έτυχε να πέσω στη μοναδική φορά της ζωής μου που αποδείχτηκα αισιόδοξος, η καραντίνα έχει ήδη κρατήσει περισσότερο.

Τα λαμπάκια του ρούτερ τρεμόπαιξαν, και μετά έμειναν αναμμένα. Άνοιξα τον υπολογιστή και περίμενα. Η Έρικα μου χτύπησε στο μέσεντζερ.

“τι κάνεις μικρέ;” με ρώτησε η οθόνη

“Καλημέρα T.” της έγραψα

Με ρώτησε πώς είμαι από ίντερνετ, αν είχα όρεξη για βιντεοκλήση. Δεν είχα. Ποτέ δεν είμαι ιδιαίτερα περιποιημένος αλλά τις τελευταίες μέρες μου αρέσω ακόμα λιγότερο, χρειάζομαι κούρεμα, σίγουρα.

Πάτησα το κουμπί και η εικόνα της ήρθε στην οθόνη. Είχε κόψει αφέλειες και από κάπου είχε ανασύρει ένα στενό βινυλένιο τοπ. Άφησα ένα επιφώνημα θαυμασμού, το αξίζει ένας άνθρωπος που βρίσκει το κέφι να εφεύρει έναν εαυτό μετά από μήνες σε καραντίνα. Το ποτήρι κουνήθηκε, έτρεμε γλιστρώντας προς την άκρη του τραπεζιού. Δεν είμαι χαζός, ξέρω ότι ο σεισμός δεν έχει καμία σχέση με την επιδημία αλλά όλο τον τελευταίο μήνα μας έχει ταράξει στους σεισμούς. Αυτήν τη φορά ούτε που σηκώθηκα από την καρέκλα, το να βγω έξω για κάτι τέτοιο δεν το συζητάμε. Τελευταία φορά που έλειψα από το σπίτι για μισή ώρα μου έκλεψαν το καλό μου λάπτοπ με τις φωτογραφίες δύο χρόνων. Δεν με πείραξε τόσο αυτό, βάρος μου ήταν, ίσως, στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ότι αυτές οι φωτογραφίες βρίσκονται κάπου εκεί όπου βρίσκονται τα κανονικά πράγματα, η κανονική ζωή. Και αυτό δεν είναι εδώ, σίγουρα. Με πείραξε που γύρισα στο παλιό μου μηχάνημα και αυτό ήταν αργό και δεν έχω ιδέα πώς θα αποκτήσω καινούριο. Ούτε η Tura S κουνήθηκε. Αγαπούσα σε αυτήν ότι δεν ήταν μπάρμπι, δεν κατέφευγε σε τσάμπα δράματα. Ήρεμη, αλλά δεν είχε τίποτα παθητικό. Καμία δεν πρέπει να είναι μπάρμπι στα 40, όχι ότι πρέπει στα 20, αλλά γίνεται και αυτό. “Θα φύγω αύριο το πρωί”, της είπα. “Έτσι λες εδώ και δύο εβδομάδες” μου έγραψε και δεν μπορούσα να το αρνηθώ.

Δεν ήμουν καν σίγουρος αν θα έβρισκα το αυτοκίνητό μου στη θέση του. Ακούγεται, δηλαδή όχι μόνο ακούγεται, το έχω δει, ότι ομάδες μετανοούντων αντισπέ καίνε αυτοκίνητα. Λένε ότι ο ιός είναι η εκδίκηση της φύσης και ότι αυτοί επισπεύδουν το τέλος των ημερών. Ο κόσμος το έχει χάσει, και δεν είναι παράξενο. Οι πληροφορίες είναι πιο μολυσμένες και από τον αέρα στα υπόγεια του μετρό. Ακόμα και το ΑΠΕ γράφει τους τίτλους με κεφαλαία και αντί για Reuters γράφει Roiters.

Ό,τι και αν λέει η Tura S., εγώ θα φύγω. Θα περιμένω να ξανάρθει το σήμα και θα της πω αν θέλει να έρθει μαζί μου. Έχω φυλάξει, μνημείο του 20ου αιώνα και απομεινάρι του ονείρου της ατομικότητας και της ελευθερίας, ένα αυτοκίνητο σχεδιασμένο από τον Giugiaro. Το όνομά μου είναι Carradine και μαζί με την Tura Satana κάνουμε ένα καλό b-δίδυμο. Έχω ακούσει ότι στην Ανατολή έχουν νικήσει τον ιό.