Carradine #8

Χωριστήκαμε στην Αλεξάνδρας, εγώ για να επιστρέψω Εξάρχεια και εκείνη Άνω Πατήσια και από τότε δεν συναντηθήκαμε από κοντά. Από το επόμενο πρωί άρχισα να ξεκινάω τις ημέρες μου με ασκήσεις λογικής. Μόλις ξυπνάω παίρνω βαθιές ανάσες για να βεβαιωθώ ότι δεν έχω σημάδια δύσπνοιας και μετά κάνω φωναχτά τις ασκήσεις μου. Μου δίνει μια παρηγοριά ότι το κεφάλι μου θα συνεχίσει να λειτουργεί. Από την άλλη δεν ξέρω, μου φαίνεται και αυτό λίγο τρελό. Ξέθαψα τα βιβλία μου από το πανεπιστήμιο και κόλλησα μερικά pdf που εκτύπωσα στον καθρέφτη του μπάνιου. Ίσως επειδή το να βλέπω τη φάτσα μου δεν με κάνει να χαίρομαι. Έχω πολύ καιρό να κουρευτώ και τα γένια μου έχουν επίσης μεγαλώσει πολύ και γενικά όλα πάνω μου μου θυμίζουν ότι κλείνω τα 40 σε συνθήκες καραντίνας και το κακό με τα 40 είναι ότι δεν ξέρω αν θα προλάβω να μάθω τον κόσμο που έρχεται.

Η συσσώρευση, όλα τα τελευταία χρόνια είναι σαν να ετοιμάζονται για τη μάχη από καλύτερες θέσεις. Αλλιώς δε ρημάζει κανείς έτσι τον κόσμο του. Είναι σαν παιχνίδι στον υπολογιστή, σαν το Age of Empires που όσο πλησιάζει η τελική σύγκρουση τόσο ο κόσμος, ο τετράγωνος χάρτης του παιχνιδιού είναι εξερευνημένος και ρημαγμένος έτσι που ακόμα και αν νικήσεις δεν έχει πια νόημα. Και οι βίλατζερς περισσεύουν και δεν χρειάζονται σε τίποτα πια αφού έχεις πλήθος πόρων και τους στέλνεις να δουλεύουν απλά για να μη σου θυμίζουν ότι δεν υπάρχει πια τίποτα για να κάνουν. Ο κόσμος που πρέπει να μάθω είναι σαν γκέιμ όβερ, πιο γρήγορα και πιο ξαφνικά από το προσδόκιμο που μου είχαν υποσχεθεί, σύμφωνα με το οποίο έδειχνε απόλυτα λογικό να σπουδάζει κανείς μέχρι τα 25. Δεν ξέρω, αν είχα παιδί ίσως να ήταν διαφορετικά. Είπα στην Tura S. να έρθει μαζί μου, ίσως απλά επειδή έτυχε αυτή να είναι στην οθόνη μου εκείνη την ώρα. Είναι γαμάτη, δεν λέω κάτι άλλο, αλλά όταν οι άνθρωποι γίνονται αβαταρ λίγη σημασία έχει αν θα είναι εκείνη ή η Lady Bag. Ωστόσο, θέλω να πει “ναι” και ίσως εκείνη να μπορεί να μάθει τον καινούριο κόσμο πιο εύκολα