Σήμερα ήταν η ημέρα που θα πήγαινα Πάτρα. Το ήξερα ότι είναι μαλακία να κανονίζεις ένα ριγιούνιον δυο μήνες πριν, κάποιοι φίλοι ήταν έξω εδώ και χρόνια, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο μαλακία. Δεν θα πάω Πάτρα τελικά, δεν πήγα ούτε πέρσι, δεν ξέρω πια πότε θα πάω.

Η εικόνα της Tura S. πιξέλιασε, μετά πάγωσε και μετά το παράθυρο της βιντεοκλήσης έγινε μαύρο και με προέτρεψε να επαναλάβω την κλήση. Δεν είχε νόημα, το ίντερνετ είχε γίνει πολύ αργό.

“Τι οδηγάς;” την είχα ρωτήσει την ημέρα που τη γνώρισα στο Μπέρμπον. Δεν οδηγούσε τίποτα. Μια Tura Satana που δεν οδηγούσε. Μια Tura Satana από την Αγία Παρασκευή που είχε σπουδάσει αγγλική φιλολογία και στο διδακτορικό της ασχολήθηκε με την pulp λογοτεχνία και που είχε καταλήξει ότι η μόνη δόξα που αξίζει να κυνηγήσει κανείς είναι να καυλώνουν μαζί του.

Με τα ονόματα που κουβαλάμε και τις φωτογραφίες προφίλ μας θα ήμασταν μια σουπερ κουλ παρέα. Αλλά δεν είμαστε παρέα και αν κρίνω από τον εαυτό μου, όχι τόσο κουλ. Όταν είμαι σε βιντεοκλήση πρέπει να προσέχω να μην μπει στο κάδρο η στοίβα με τα άπλυτα και να φορέσω κανένα ρούχο της προκοπής αντί για τα ρούχα του σπιτιού. Παρόλα αυτά είναι η Tura Satana και εγώ ο David Carradine, και αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα b-συνάντηση. Και αν και άνεργος -πράγμα που δεν σημαίνει τίποτα πια- έχω καβατζωμένη στο κλειστό πια λαϊβάδικο ενός φίλου μια E30. Καίει τρία λίτρα παραπάνω για κάθε 100 χιλιόμετρα και όταν βρέχει με προσπερνούν κάτι kia picanto, αλλά είναι ένα ωραίο αυτοκίνητο φυγής για ένα b ντουέτο και ίσως για αυτό της έγραψα “θέλεις να έρθεις και εσύ;”