Εδώ και καιρό, ίσως από τις πρώτες μέρες τις επιδημίας, οποιοσδήποτε έστω και λίγο αξιόπιστος λογαριασμός στα σόσιαλ έπεφτε από μαζικές αναφορές. Οι λίγοι φίλοι που μου έμειναν έχουν παράξενα ονόματα: Μήτρος Ντόβας, Κύρος Καπάνταης, Lady Bag. Bag, όχι Bug, Panais Nin, Tura S. Μόνο με αυτά τα ονόματα τους σκέφτομαι πια. Πιστεύω ότι αν ποτέ επιστρέψει κάποια κανονικότητα θα μείνουν με αυτά. Ευτυχώς, δεν θα επιστρέψει. Εγώ είμαι ο Bert Carradine, Το Bert από το Bertolt. Το Carradine ήταν αρχικά Quarantino, όχι από τον σκηνοθέτη ή την καραντίνα αλλά επειδή την ημέρα που το διάλεξα είχα 40 πυρετό.

Η Tura S είναι η Έρικα, μάλλον έχει αποφασίσει να γίνει βάρβαρη. Όχι λόγω της κατάστασης, είχε πάρει από πριν τον δρόμο της. Και μετά ήρθε η επιδημία και η Έρικα αρκέστηκε να γίνει κυβερνοβάρβαρη. Το αβαταρ της είναι η Tura Satana και της ταιριάζει. Σε όλους μάλλον ένα αβαταρ ταιριάζει περισσότερο από την φάτσα που κουβαλάνε. Την Έρικα την σκέφτομαι πια περισσότερο με αυτό παρά με το πραγματικό της πρόσωπο. Τη σκέφτομαι περισσότερο σαν Tura παρά σαν Έρικα. Όταν όλα αυτά τελειώσουν ίσως βρεθούμε, ίσως χρειαστεί τότε να ξαναγνωριστούμε πάνω από έναν καφέ ή από ένα ποτό και ίσως να πρέπει να ξαναχτίσουμε από την αρχή τα πάντα. Αν θέλουμε να χτίσουμε. Οι άνθρωποι είναι πολύ διαφορετικοί από κοντά. Πάντα ήταν αλλά τώρα περισσότερο. Τελευταία φορά που βρέθηκα με την Άννα το να κρατάμε απόσταση μας ήταν τόσο φυσικό που ξενερώσαμε και οι δύο. Ήπια το τζιν που είχα πάει στο σπίτι της και το κάναμε διεκπεραιωτικά. Καλύτερα από μακριά. Η Έρικα μου χτύπησε στο μέσεντζερ.

“τι κάνεις μικρέ;” με ρώτησε η οθόνη.